Terug thuis
Door: Ana-Carmen
Blijf op de hoogte en volg Ana-Carmen
28 Augustus 2007 | België, Mechelen
Ja watte, ik zie dat ik meer dan een hele week niets heb ingevuld.
Hier dus heel mijn verslag. Eerst wil ik beginnen met te vermelden dat een autist in Ecuador gewoon doodgaat. Dat is mij opgevallen gedurende heel mijn verblijf ginder, maar de laatste dagen waren gewoon chaotisch.
Yolanda, een fietstocht door de jungle, wooooowwww. Inderdaad, maar.... er waren geen fietsen, dus geen fietstocht.
Zoals ik al zei zijn we zaterdag 18/8 in Cebadas gaan slapen bij Kelvi, de directrice van Intisisa waar Mario vrijwilligerswerk heeft gedaan vorig jaar. Dat viel heel goed mee, was een heel groot, mooi huis. 's morgens zijn we dan met de wagen vertrokken. Wij hadden 3 fietsen bij en zouden er 2 gaan afhalen aan de meren van Atillo. Toen wij daar aankwamen was alles leeg. Er kwam wel iemand kijken die de fietsen wel wist staan, maar... hij had geen sleutel en de mensen waren naar Riobamba. Mario leek toen op de Tunguragua, hij spoot bijna vuur. Hij zei niets, maar zijn blik sprak boekdelen. :-) Ik heb hem minutenlang gerust gelaten en niets gezegd. Manuela merkte het ook liet hem ook gerust. Op een bepaald moment was het ideaal om te fietsen en stelde ze ook voor aan Mario om met hare fiets te laten fietsen. Wat hij in dank aanvaardde. Na tien muniten stond "Chapico" ons op te wachten, omdat hij platte band had, en geen reservegerief bijhad. Dus zaten we terug met drie in de wagen. De fietstocht bleek heel leuk te zijn, maar ja, heel erg vond ik het niet hoor. Na een tijdje hebben mario en manuela afgewisseld en zo zijn we uren verdergereden tot het stilaan laat werd en ze zagen dat we nog heel veel voor de boeg hadden. Het laatste stukje naar Machala hebben we dan ook allemaal terug in de wagen afgelegd. Om 17 u zijn we in Machala terug naar Riobamba vertrokken, we hadden een tocht van 6 uur voor de boeg, maar wonder boven wonder hebben we dankzij onze Manuela aan het stuur er maar 4 uur over gedaan. Met mij aan het stuur zou het 8 uur geduurd hebben. De wegen in Ecuador zijn enorm slecht. Je kan je niet voorstellen hoe een verbindingsweg tussen twee grote steden er zo slecht aan toe is. De president is twee weken geleden ook in die streek geweest, maar heeft alle afstanden met de helicopter gedaan. Raar hé? hij wilt zijn land verbeteren, maar weet niet echt hoe erg het eraan toe is. Als wij in België over afstanden spreken, doen wij dat in km. Zij praten over uren. Uren bus, grote auto, kleine auto. Dat is allemaal een heel groot verschil.
Maandag en dinsdag waren gewone Rio-dagen, met hier en daar wat foto's, en gezellig eten, en verder kennismaken met Manuela.
Woensdagmorgen ben ik om 6 u opgestaan omdat ik de duivelsneus met de trein wou doen. De dag ervoor was ik om 11 u tichkets gaan halen, maar ik moest om 15 u terugkomen. Toen ik vroeg tot hoe laat ik mocht komen zei hij tot 17 u. Hij vertelde er niet bij dat die heel vlug uitverkocht zijn. Toen ik om 16.40 aankwam, was alles reeds uitverkocht. Hij wilde mij wel een ticket verlappen voor de toeristenbus, maar daar had ik geen zin voor, omdat hij mij in de voormiddag niet eerlijk had behandeld. maar volgens mario moest ik het toch maar proberen van op tijd naar de trein te gaan, het zou wel lukken. Hij had zich vergist. Daar aangekomen was de trein al vertrokken omdat die wél vol was. De toeristenbus was ook vol,dus zijn we naar de terminal gegaan en daar een gewone lijnbus gekomen. Raar maar waar, is onze bus voor de andere toeristenbus aangekomen en had ik nog plaats in het volgende treintje dat aankwam. De andere toeristen moesten een uur langer wachten. Ik heb toen op die trein heel leuke jonge mensen leren kennen. We hebben daar een hele dag lang samen mee opgetrokken. Ze hebben mij Alausi langs zijn mooie kantjes laten zien. 's avonds ben ik dan in Guamote gaan slapen in Intisisa. Waar ik nog eens ben gaan kijken naar het resultaat van het werk van Herman en Carlos van vorig jaar. Het is heel leuk te ervaren dat al mijn energie en jullie centjes op een hele efficiënte manier worden gebruikt. Vorig jaar heb ik 1200 dollar geïnvesteerd in een klein lokaaltje waar de jongeren wafeltjes konden bakken en waar ze alles op een higiënische manier konden bereiden en ook afwassen. Op dit moment wordt dat lokaaltje drie keer per week gebruikt voor de toeristen van Metropolitan tour. Dat zijn heel sjieke toeristen die een tocht doen, Quito-Cuenca, met enkele tussenstappen. Ze slapen in Riobamba, nemen daar een speciale trein naar de duivelsneus, maar stoppen eerst in Guamote om in Intisisa, in ons lokaaltje, een soep, en een fruitsapje en zo te nuttigen. Per toerist betalen ze vijf dollar, wat niet niets is voor ginder. Dankzij het feit dat ze de infrastructuur hadden, hebben ze mits wat aanpassingen dit contract kunnen aannemen. Toen ik dat zag werd ik warm van binnen en dacht dat ik ze echt verder moest steunen. Ondertussen heb ik een boekje laten drukken die Esther de Groot en Victor Hugo hebben geschreven. (de twee spilfiguren van IntiSisa). Esther heeft zich ook 10 jaar volledig ingezet voor dit project. Juist daarom vond ik dat ik dit project kon steunen voor verschillende rederen. Het boekje bevat vijf kindersprookjes gebaseerd op vroegere indigenasprookjes en herwerkt door Victor Hugo en Esther.
Door het sponsoren van dit boekje krijgen de schrijvers meer bekendheid, maar wordt ook aan de cultuur wat meer bekendheid gegeven. Dit boekje is in het spaans en en kichwa, maar ik heb ook de Nederlandse vertaling. Geïnteresseerden kunnen het bij mij verkrijgen aan 10 euro. Door dit boekje kan er ook geprobeerd worden in Ecuador wat meer aan de leescultuur te doen. Wij hebben een leescultuur, maar zij ginder helemaal niet. Dus vond ik dat ik dit project kon verantwoorden. Ik heb 500 boekjes laten drukken.
200 voor Intisisa die zij kunnen verkopen aan 10 dollar.
100 voor Victor Hugo
60 voor de jongeren van La Farola
140 te verdelen onder Esther en mij.
Donderdagmiddag ben ik dan doodop naar huis gekomen, waar ik mij thuis met niets mocht moeien, want er was voor mij een afscheidsfeest waar ik niets van mocht weten.
Het feest was gewoon "grandiastisch". Er was aan alles gedacht.
Ze hebben met vier voor het avondeten van 50 man gezorgd. Spaghetti bolognaise. Kei lekker.
Daarna was er een optreden van vier jongeren van la farola, die voor mij een prachtige uitvoering van tango hebben gebracht.
Daarna was er een inheemse dans, met prachtige kledij met tien jongeren, allemaal in mario zijn living.
En voor afsluiting een folkloregroepje van de broer van Alejandra die voor mij is komen optreden. Het was gewoon allemaal te veel.
Dit wordt gewoon te lang. Ik vertel verder in een volgend verslag.
Hier dus heel mijn verslag. Eerst wil ik beginnen met te vermelden dat een autist in Ecuador gewoon doodgaat. Dat is mij opgevallen gedurende heel mijn verblijf ginder, maar de laatste dagen waren gewoon chaotisch.
Yolanda, een fietstocht door de jungle, wooooowwww. Inderdaad, maar.... er waren geen fietsen, dus geen fietstocht.
Zoals ik al zei zijn we zaterdag 18/8 in Cebadas gaan slapen bij Kelvi, de directrice van Intisisa waar Mario vrijwilligerswerk heeft gedaan vorig jaar. Dat viel heel goed mee, was een heel groot, mooi huis. 's morgens zijn we dan met de wagen vertrokken. Wij hadden 3 fietsen bij en zouden er 2 gaan afhalen aan de meren van Atillo. Toen wij daar aankwamen was alles leeg. Er kwam wel iemand kijken die de fietsen wel wist staan, maar... hij had geen sleutel en de mensen waren naar Riobamba. Mario leek toen op de Tunguragua, hij spoot bijna vuur. Hij zei niets, maar zijn blik sprak boekdelen. :-) Ik heb hem minutenlang gerust gelaten en niets gezegd. Manuela merkte het ook liet hem ook gerust. Op een bepaald moment was het ideaal om te fietsen en stelde ze ook voor aan Mario om met hare fiets te laten fietsen. Wat hij in dank aanvaardde. Na tien muniten stond "Chapico" ons op te wachten, omdat hij platte band had, en geen reservegerief bijhad. Dus zaten we terug met drie in de wagen. De fietstocht bleek heel leuk te zijn, maar ja, heel erg vond ik het niet hoor. Na een tijdje hebben mario en manuela afgewisseld en zo zijn we uren verdergereden tot het stilaan laat werd en ze zagen dat we nog heel veel voor de boeg hadden. Het laatste stukje naar Machala hebben we dan ook allemaal terug in de wagen afgelegd. Om 17 u zijn we in Machala terug naar Riobamba vertrokken, we hadden een tocht van 6 uur voor de boeg, maar wonder boven wonder hebben we dankzij onze Manuela aan het stuur er maar 4 uur over gedaan. Met mij aan het stuur zou het 8 uur geduurd hebben. De wegen in Ecuador zijn enorm slecht. Je kan je niet voorstellen hoe een verbindingsweg tussen twee grote steden er zo slecht aan toe is. De president is twee weken geleden ook in die streek geweest, maar heeft alle afstanden met de helicopter gedaan. Raar hé? hij wilt zijn land verbeteren, maar weet niet echt hoe erg het eraan toe is. Als wij in België over afstanden spreken, doen wij dat in km. Zij praten over uren. Uren bus, grote auto, kleine auto. Dat is allemaal een heel groot verschil.
Maandag en dinsdag waren gewone Rio-dagen, met hier en daar wat foto's, en gezellig eten, en verder kennismaken met Manuela.
Woensdagmorgen ben ik om 6 u opgestaan omdat ik de duivelsneus met de trein wou doen. De dag ervoor was ik om 11 u tichkets gaan halen, maar ik moest om 15 u terugkomen. Toen ik vroeg tot hoe laat ik mocht komen zei hij tot 17 u. Hij vertelde er niet bij dat die heel vlug uitverkocht zijn. Toen ik om 16.40 aankwam, was alles reeds uitverkocht. Hij wilde mij wel een ticket verlappen voor de toeristenbus, maar daar had ik geen zin voor, omdat hij mij in de voormiddag niet eerlijk had behandeld. maar volgens mario moest ik het toch maar proberen van op tijd naar de trein te gaan, het zou wel lukken. Hij had zich vergist. Daar aangekomen was de trein al vertrokken omdat die wél vol was. De toeristenbus was ook vol,dus zijn we naar de terminal gegaan en daar een gewone lijnbus gekomen. Raar maar waar, is onze bus voor de andere toeristenbus aangekomen en had ik nog plaats in het volgende treintje dat aankwam. De andere toeristen moesten een uur langer wachten. Ik heb toen op die trein heel leuke jonge mensen leren kennen. We hebben daar een hele dag lang samen mee opgetrokken. Ze hebben mij Alausi langs zijn mooie kantjes laten zien. 's avonds ben ik dan in Guamote gaan slapen in Intisisa. Waar ik nog eens ben gaan kijken naar het resultaat van het werk van Herman en Carlos van vorig jaar. Het is heel leuk te ervaren dat al mijn energie en jullie centjes op een hele efficiënte manier worden gebruikt. Vorig jaar heb ik 1200 dollar geïnvesteerd in een klein lokaaltje waar de jongeren wafeltjes konden bakken en waar ze alles op een higiënische manier konden bereiden en ook afwassen. Op dit moment wordt dat lokaaltje drie keer per week gebruikt voor de toeristen van Metropolitan tour. Dat zijn heel sjieke toeristen die een tocht doen, Quito-Cuenca, met enkele tussenstappen. Ze slapen in Riobamba, nemen daar een speciale trein naar de duivelsneus, maar stoppen eerst in Guamote om in Intisisa, in ons lokaaltje, een soep, en een fruitsapje en zo te nuttigen. Per toerist betalen ze vijf dollar, wat niet niets is voor ginder. Dankzij het feit dat ze de infrastructuur hadden, hebben ze mits wat aanpassingen dit contract kunnen aannemen. Toen ik dat zag werd ik warm van binnen en dacht dat ik ze echt verder moest steunen. Ondertussen heb ik een boekje laten drukken die Esther de Groot en Victor Hugo hebben geschreven. (de twee spilfiguren van IntiSisa). Esther heeft zich ook 10 jaar volledig ingezet voor dit project. Juist daarom vond ik dat ik dit project kon steunen voor verschillende rederen. Het boekje bevat vijf kindersprookjes gebaseerd op vroegere indigenasprookjes en herwerkt door Victor Hugo en Esther.
Door het sponsoren van dit boekje krijgen de schrijvers meer bekendheid, maar wordt ook aan de cultuur wat meer bekendheid gegeven. Dit boekje is in het spaans en en kichwa, maar ik heb ook de Nederlandse vertaling. Geïnteresseerden kunnen het bij mij verkrijgen aan 10 euro. Door dit boekje kan er ook geprobeerd worden in Ecuador wat meer aan de leescultuur te doen. Wij hebben een leescultuur, maar zij ginder helemaal niet. Dus vond ik dat ik dit project kon verantwoorden. Ik heb 500 boekjes laten drukken.
200 voor Intisisa die zij kunnen verkopen aan 10 dollar.
100 voor Victor Hugo
60 voor de jongeren van La Farola
140 te verdelen onder Esther en mij.
Donderdagmiddag ben ik dan doodop naar huis gekomen, waar ik mij thuis met niets mocht moeien, want er was voor mij een afscheidsfeest waar ik niets van mocht weten.
Het feest was gewoon "grandiastisch". Er was aan alles gedacht.
Ze hebben met vier voor het avondeten van 50 man gezorgd. Spaghetti bolognaise. Kei lekker.
Daarna was er een optreden van vier jongeren van la farola, die voor mij een prachtige uitvoering van tango hebben gebracht.
Daarna was er een inheemse dans, met prachtige kledij met tien jongeren, allemaal in mario zijn living.
En voor afsluiting een folkloregroepje van de broer van Alejandra die voor mij is komen optreden. Het was gewoon allemaal te veel.
Dit wordt gewoon te lang. Ik vertel verder in een volgend verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
