Canada 10 juli 2007

Canada 10 juli 2007


Ja, ja, je leest het goed.
Ik ben aangekomen in Quito en zit nu toevallig in Canada te typen.
Ik begin bij het begin.

De vlucht is uitzonderlijk goed verlopen. We waren veel te vroeg in Quito aangekomen.
Bij Joker hadden ze zich ook vergist, ze hadden geen rekening gehouden met het zomeruur, dus volgens hun zou ik om 17.20 aankomen. Het was echter 16.20
Mario was voor één keer heel goed op tijd, maar wel te laat voor mij.
Geen paniek. Ik had wel schrik om met mijn laptop en fototoestel rond mijn nek, mijn zware bagage te moeten nemen.
Maar in het vliegtuig had ik kennisgemaakt met mijn buurvrouw en we hadden afgesproken dat we op elkaars bagage zouden letten. Zo gezegd zo gedaan, zij heeft mij geholpen met mijn bagage, ik heb heel lang op haar handbagage gelet, omdat haar valiezen maar niet wilden aankomen.
Op de luchthaven, om stipt 17u30 is mario aangekomen, samen met Felix, de zoon van de ambassadeur van Canada. We zijn daar blijven slapen. We zijn daar ontvangen geweest als koningen. Het zijn heel toffe, joviale mensen.
Vanmorgen naar de universiteit van San Francisco geweest, Jurgen en andere mensen van de unief gezien en afspraken gemaakt om samen met de camionet van de universiteit naar Riobamba te vertrekken. Het was een beetje chaotisch. Eerst was er gezegd dat we niet vandaag konden vertrekken, maar pas morgen. Dat vond ik op zich niet zo’n probleem, een dagje langer Quito.
Om 11.05 bellen ze ons op dat we toch konden vertrekken, dat we om 13 u moesten klaarstaan.
Geen probleem, we gingen nog wat inkopen doen en we zouden zeker klaarstaan.
Toen we aan de kassa stonden om te betalen (12.05) kreeg mario telefoon dat het toch niet kon doorgaan, dat we pas morgen zouden vertrekken. Mario zei wel tegen de chauffeur dat ik autistisch was, dat ik daar wel problemen mee zou hebben. :-)
Op dat moment was het voor mij wel heel duidelijk dat ik mij gewoon moet aanpassen aan de cultuur en aan de manier van doen hier.
Gaat het niet vandaag, dan is het wel morgen.
Maar een geluk bij een ongeluk, daardoor konden we nog een dag langer bij de Ambassadeur blijven, zodat we beter kennis hebben kunnen maken met de ambassadeur zelf en zijn vrouw.
Het zijn echt heel gastvrije mensen en je vergeet gewoon met wie je te maken hebt, zeker als je na het eten meneer aan de afwas ziet. Je kan er zelfs grappen over maken. Op een bepaald moment zei ik tegen mevrouw dat ik nog nooit van mijn leven een Ambassadeur aan de afwas had gezien. Dat heb ik zelfs mogen fotograferen.
Na het eten lekker in het salon gezeten waar ik prachtige boeken heb kunnen bewonderen over fotografie en de schilder Guayasamin.
En nu komt de verduidelijking. Aangezien ik op dit moment aan het typen ben bij de Ambassadeur van Canada, en zijn huis grondgebied van Canada is, vond ik dat ik de pretentie mocht hebben te vermelden dat ik in Canada zit. Kwestie van een beetje groots te doen.
Morgen om 8 u komt de chauffeur (als het weer niet verandert) en dan gaan we richting Riobamba. Daar ga ik wat uitrusten. De rest lees je later wel.