Donderdag 7 februari

Gisteren een minder goede dag.
We zijn hier om onze batterijen op te laden, maar het is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Mijn gemoedstoestand ging met het weer mee.
Er zijn momenten dat ik mij prima voel, enkele minuten later, voel ik weer vermoeidheid, en een onbehaaglijk gevoel.
Ik heb mij gisteren "onder handen" laten nemen en die massagemadam zei dat ik geen rug had maar een betonnen muur.
Allé dat is nieuw voor mij nog nooit gehoord. :-)
Ik zou eens eindelijk willen horen, madam wat een zachte rug heb jij.
Het magisch woordje dat ze dan allemaal zeggen is "relax", leuk hoor.
Weet je wat ik antwoord? Maar madam als ik dat kon, zat ik hier niet maar was ik les aan het geven.
Ik probeer los te laten, maar... ken je dat met die zonnebloem, het lukt, het lukt niet, het lukt, het lukt niet.
Gisteren was het het moeilijkste.
Toch wel aquagym gedaan met Italianse donna's, vandaag toch maar niet meegedaan.
In plaats daarvan een strandwandeling gemaakt.
We hebben vandaag geschiedenis geschreven. Herman heeft voor de eerste keer in zijn leven 4,400 km gewandeld, op zijn blote voeten, met zand tussen zijn tenen en dit allemaal zonder te reclameren.
Ik kan het nog altijd niet geloven.
Het was gewoon zalig. Op het zand lopen is oké, een beetje in het water ook, maar lopen IN het water, en dan haaks tegen het water... het lukt, enkele meters maar niet gemakkelijk hoor. Ik kan het jou verzekeren.
We hebben beweging, niet echt om over naar huis te schrijven, maar toch, elke dag doen we iets voor onze spieren een beetje te leren kennen, want dat is lang geleden dat we er nog iets mee gedaan hadden :-)
Vanavond was het gala-avond in het restaurant. Het is altijd superfijn, vandaag was het nog beter. Blijkbaar doen ze dit elke donderdag. Wij dachten vorige week dat het altijd zo was, maar neen, het is enkel donderdag. Er werd heel veel aandacht besteed aan de presentatie van de schotels, de tafels hadden een wit tafelkleed ipv een bordeaux, bij het binnenkomen kregen we een aperitief met een hapje, enz...
We zijn hier VIP, iedereen is hier zo vriendelijk. Ik denk echt dat het door de zon komt. DIe mensen hebben energie bij de fleet.
Gisteren sprak een jonge garçon van de bar mij aan, dat hij wilde emigreren naar Duitsland, wat ik daarvan vond.
Ik heb het hem afgeraden. De jonge gast heeft werk voor een heel jaar, en dan zou hij naar Duitsland gaan waar ook crisis is, waar het koud is, waar de mensen niet zo vriendelijk zijn als hier in het zuiden.
Och kon ik maar verhuizen, met al de mensen rondom mij die ik graag zie, en hier leven in de warmte, gezelligheid. Och ja, ne mens mag wel dromen hé?
Ik heb gisteren en vandaag heel veel foto's genomen ik zou ze eens op het net moeten zetten.
Hoe de eekhoorntjes al aan het hamsteren waren, ik vraag mij af voor wanneer want het is nu toch winter? wanneer gaan ze het opeten, trouwens die vinden dat nooit meer terug.
Er was een meisje van een jaar of vier met apenootjes. Ze reikte ze aan, eekhoorn pakt dat vast, steekt dat in zijnen bek draait er wat aan dat het stevig zit, kijkt op zijn achterpootjes in het rond om te zien of het veilig is en oeps, weg is hij, hij graaft, kijkt rond, gaat ergens anders, graaft kijkt rond.... zo enkele keren na elkaar tot hij het geschikte plaatsje vindt en zijn apenootje begraaft. Zo heeft hij dat ontelbare keren gedaan.
Op een ander moment had ik wat ontbijtzaadjes gegeven, maar er zat ook cornflakes tussen, dat lust meneer niet, maar de duiven wel.
Mannekes, hoe de eekhoorn zijn eten heeft verdedigd, het heeft echt geen naam. Met een snelheid van links naar rechts en met zijn voorpootjes boos zwaaiend, het is tof dat je er zo kan blijven bij stilstaan. Hoe het leven is, hoe ook de kleinste dieren moeten werken om te kunnen eten. Maar hier is het geen probleem, de dieren zijn een attractie voor iedereen, en ze krijgen van iedereen eten.
Volgens Herman spring ik vandaag van de hak op den tak, maar ja, ik voel mij ook zo vandaag. Op dit moment voel ik mij schitterend.